Gezinshereniging Mieke Vogels gooit een knuppel in het hoenderhok in De Standaard : "De wetgeving op de gezinshereniging staat serieus onder druk. Allochtonen van Turkse en Marokkaanse origine, maar ook van andere Afrikaanse landen, laten op zeker ogenblik ook hun ouders naar hier komen. Die mensen zijn tussen de zestig en de zeventig. Ze komen met de bedoeling dat hun kinderen voor hen zullen zorgen. En dan luidt het verhaal vaak dat samen wonen met de kinderen niet echt lukt, wat te begrijpen is gezien het cultuurverschil dat er intussen is gegroeid. De ouders bieden zich finaal aan bij het OCMW met een vraag naar leefloon en een sociaal appartement. Die mensen hebben nooit in zo'n sociale voorziening gewoond, zijn bejaard, kunnen vaak niet lezen of schrijven. Ze zijn in onze samenleving eigenlijk marginaal. Ze eindigen in onze ouderenzorg, zonder dat systeem echt te kennen, en ze voelen zich dus heel onwennig. Zoiets kan nooit de bedoeling zijn van de wet op de gezinshereniging."
Ik denk dat het goed is dat deze discussie geopend is. Laten we hopen dat we ze op een beschaafd niveau kunnen houden. (Bart Sturtewagen vreest daar voor : we zullen "niet kunnen voorkomen dat het debat de randen van het welvoeglijke aftast. Die fase kunnen we helaas niet overslaan.")
Mieke heeft in elk geval de valkuil kunnen vermijden om de bejaarden of hun kinderen zelf de schuld van alle problemen te geven. Ga eens op reis naar het platteland van bijvoorbeeld Marokko, en je begrijpt de aanstrekkingskracht van West-Europa. Als je een uur moet lopen om drinkbaar water te vinden, dan is een leven als OCMW-klant een verbetering. De enige beschaafde oplossing is dan ook een Marshall-plan voor het Zuiden, beginnend bij Marokko en Turkije. We moeten hen steunen om hun economie op een hoger niveau te krijgen. Zodat niemand door de feiten, door zijn situatie verplicht wordt zijn familie en vrienden achter te laten.  ¶Berchem Groen¶ ¶ 10:38 -  Stuur een mailtje !  -