Cliteur De Standaard publiceert dit weekend een opiniestuk van Paul Cliteur : "Kritiek op islam is noodzakelijk voor integratie". Het is een redelijk verward stuk, waarin hij zijn recht verdedigt om kritiek te hebben op de islam, waarin hij ook een pleidooi houdt voor subsidies aan islam-critici, maar waarin hij vooral pleit voor het stoppen van steun aan organisaties die vanuit de islam aan integratie willen werken. Eén en ander maakt het niet eenvoudig om een antwoord te formuleren.
Met een aantal van zijn stellingen ben ik het eens.

Ik ben het er mee eens dat Cliteur kritiek mag hebben en geven op de islam. De vrije meningsuiting is belangrijk. Cliteur moet van zijn kant natuurlijk accepteren dat zijn kritiek zelf wordt bekritiseerd, dat de interne tegenstellingen ervan worden blootgelegd, dat de zwakte van zijn redeneringen wordt aangetoond.
Zo blijkt hij het moeilijk te hebben met het onderscheid tussen de religie enerzijds, en de cultuur, de praktische belijding van de religie anderzijds. Dit heeft tot gevolg dat zijn terechte kritiek op een aantal uitwassen wordt verwoord als een kritiek op de islam zelf, wat op zijn beurt moet resulteren in de opvatting dat de wijze waarop de godsdienst beleden wordt onveranderbaar is, met als conclusie dat de islam onverenigbaar is met onze westerse samenleving.
Hij maakt ook een amalgaam van de verschillende strekkingen binnen de islam, alsof de geloofsleer van de islam één en ondeelbaar is. Dit terwijl de verscheidenheid binnen de islam minstens even groot is als binnen de waaier van christelijke godsdiensten. Net zomin als je het christendom mag verengen tot -zeg maar- de mormonen of de quakers, mag je de islam verengen tot de Iraanse ayatollahs of de Saoedische Wahabieten.

Hij maakt duidelijk een denkfout als hij zijn recht op kritiek op de islam verdedigt met het argument dat deze kritiek de integratie van moslims (en van de islam, als dat in zijn opinie al mogelijk is) in onze westerse samenleving zal bevorderen. De polariserende manier waarop hij en anderen hun kritiek uitoefenen leidt er namelijk toe dat de moslims in een verdedigende positie worden gedwongen. Hij is voor de extremistische moslims de gedroomde externe vijand, die hen de mogelijkheid geeft om interne kritiek te bestrijden. In die zin is Cliteur een grotere hinderpaal voor de integratie dan Abou Jahjah.
Hij pleit voor "een verstandige, maar wel open kritiek op de islam". Ik ben het daarmee eens. Jammer genoeg is de manier waarop Cliteur zijn kritiek uitoefent zoals aangetoond niet echt verstandig te noemen.

Waar ik het wel mee eens ben, is Cliteurs pleidooi voor het subsidiëren van critici die vanuit de moslim-gemeenschap komen. Als we tot een westeuropese, geseculariseerde islam willen komen, zal dat moeten gebeuren van binnenuit, vanuit de moslims zelf. Eenieder die zich minimaal geïnformeerd heeft over het wezen van de godsdienst, weet dat een Europese, verlichte islam perfect mogelijk is. Ik ondersteun dan ook volledig de idee om een Vlaams islam-instituut op te richten.

Om deze verlichte moslim-critici een kans op succes te geven, is het echter belangrijk dat onze moslims hun egelstelling verlaten. Dat zal enkel gebeuren als we ophouden met hen in die positie te duwen. We moeten met andere woorden eindelijk leren accepteren dat onze Vlaamse allochtonen volwaardige burgers zijn in dit land, en hen ook op die manier behandelen. Dat betekent ook dat we accepteren dat voor de huidige generaties de godsdienst nog een belangrijke plaats inneemt. Dat de moskee, meer dan de kerk en het parochiehuis voor de autochtonen, nog een belangrijke rol speelt in het sociale weefsel, en dat we dus geen angst moeten hebben om via de moskeeverenigingen te werken in het kader van bijvoorbeeld een inburgeringsbeleid.
Daarin volg ik Cliteur met andere woorden duidelijk niet.

Het voorgaande betekent zeker ook dat we de sociaal-economische positie van de Vlaamse allochtonen verbeteren en op het gemiddelde niveau brengen. Je creëert geen allochtone intellectuelen door onze allochtone jongeren bijna automatisch naar het beroepsonderwijs te sturen. Je moet ook niet verwachten dat een jongere zich inschrijft aan de universiteit, wanneer zijn ouders amper een inkomen hebben en dus het inschrijvingsgeld niet kunnen betalen. En je moet van een scholier of student niet verwachten dat hij goeie resultaten haalt, als hij thuis geen plaats heeft om te studeren.
Werk, onderwijs en huisvesting zijn dan ook van cruciaal belang.  ¶Berchem Groen¶ ¶ 14:18 -  Stuur een mailtje !  -